ప్రయివేటు ఆసుపత్రులు, కార్పొరేట్ ఆసుపత్రుల వైద్యం షాక్ ట్రీట్మెంట్ లాంటిది. అక్కడ జరగకూడనివి ఎన్నెన్నో, ఏవేవో జరుగుతుంటాయని తెలిసినా… అక్కడికి వెళ్లకుండా ఉండలేని పరిస్థితుల్లో పడిపోతాం. వెళ్లడం వరకే మన వంతు. వెళ్లిన తరువాత వంతుల వారీ డాక్టర్ల బారిన పడి…వారు రెఫర్ చేసే పరీక్షల బారిన పడి…వారు రాసే మందుల బారిన పడి…చివర బిల్లుల వలలో పడి…పరి పరి విధాలుగా పడడమే తప్ప…లేవడం ఉండదు.
ప్రాణం ఎవరిదయినా ప్రాణమే. డబ్బు ఎవరిదయినా డబ్బే. అయితే డబ్బు ప్రాణాలను నిలబెడుతుందా? ప్రాణాలను నిలబెట్టగలనని డబ్బు కాణిపాకంలో ప్రమాణం చేయగలదా? కానీ- డబ్బు లేకపోతే ప్రాణవాయువు ఆక్సిజన్ అందదు. డబ్బు లేక, ఉన్నా ఖర్చు పెట్టక మనవారిని మనమే చంపేసుకుంటున్నామన్న అపరాధభావం కలిగించడంలో కార్పొరేట్ పెద్దాసుపత్రులు నిర్దయగా, వింతగా, చిత్ర విచిత్రంగా ప్రవర్తిస్తుంటాయి. విషయాన్ని జనరలైజ్ చేయకుండా…జరిగిన అనుభవాలకే పరిమితమవుదాం.
అసందర్భం-1
హైదరాబాద్. పేరుమోసిన ఒక ఆసుపత్రి. నా కిడ్నీలో ఏదో ఇన్ఫెక్షన్. అప్పుడు నా వయసు 40 లోపు. వీల్ చెయిర్లో ఆ ఆసుపత్రిలో చేరడం వరకే గుర్తు. తరువాత గుర్తు పెట్టుకోకూడనివి ఏవేవి జరగకూడదో అవన్నీ జరిగాయి. నన్ను బాగా నిశితంగా పరీక్షించడానికి రోజూ లోటాడు రక్తం లాక్కునేవారు. పగటికి- రాత్రికి తేడా తెలియని ఆసుపత్రి ఫాల్కన్ లైట్లలో నాకంతా చీకటిగానే ఉండేది. కోలుకుని టీ వీ లు చూస్తూ…పేపర్లు చదువుతున్నా…డిస్ ఛార్జ్ ఎప్పుడు చేస్తారో తెలియక…మనిషన్న ప్రతివాడిని అడుక్కుంటుంటే నామీద నాకే జాలేసేది.
రోజూ పొద్దున్నే డీలక్స్ సూట్ లో దుప్పటి మార్చడానికి వచ్చే యాదగిరిగుట్ట యువకుడు చెప్పినమాట నా చెవుల్లో ఇప్పటికీ మారుమోగుతోంది. “నువ్ బాగైనవ్ సార్! కానీ డీలక్స్ సూట్లు ఖాళీ ఉన్నాయ్ కదా! డిస్ చార్జ్ కు టైమ్ పడతది!” అన్న అతడి మాటల్లో సకల వైద్యవ్యాపార మౌలిక సూత్రాలన్నీ దాగి ఉన్నాయి. ఎన్నాళ్ళో ఎదురుచూసిన ఆ ముహూర్తం రానే వచ్చింది. తీరా బిల్లులో ఆ ఆసుపత్రిలో నాకు అత్యంత ఆప్తులయిన డాక్టర్లు గాజు తలుపు బయటనుండి స్నేహధర్మంతో హౌ ఆర్ యు? అని విష్ చేసిన సందర్భాలు కూడా డాక్టర్ విజిటింగ్ చార్జిలుగా రూపాంతరం చెంది ఉన్నాయి. నిజమే. దాన్ని డాక్టర్ విజిట్ కాదనే అధికారం నాకు లేదు. భవిష్యత్తులో ఖర్మకాలితే ముక్కూ మొహం తెలియని ఆసుపత్రిలోనే వైద్యానికి చేరాలన్న జ్ఞానం కలిగించిన అసందర్భ సందర్భమది.
అసందర్భం-2
తిరుపతి. మా నాన్నకు ఒంట్లో నలతగా ఉండి…అనుమాన నివృత్తికోసం కోవిడ్ పరీక్ష చేయించుకున్నారు. పరీక్షలో నెగటివ్ వచ్చినా కొంచెం జలుబు, దగ్గు ఉన్నాయి కాబట్టి పల్మనాలజిస్ట్ ను దర్శించారు. అంతే…ఇక వెంటనే ఆసుపత్రి పరుపును దర్శించాలన్నారు. కోవిడ్ కాకపోయినా కోవిడ్ గానే పరిగణించాలని అర్థమయ్యి…అర్థం కానట్లుండే భాషలో చక్కగా పదే పదే వివరించారు. ఫ్యామిలీ డాక్టర్ సూచన మేరకు ఎట్టి పరిస్థితుల్లో రెమిడిసివర్ వద్దని పట్టుపట్టాము. అవును అవసరం లేదు…రెండ్రోజులు మామూలు మందులిస్తామన్నారు. రెండో రోజు రెమిడిసివర్ రెండో ఇంజక్షన్ ఇస్తున్నామని చెప్తే మా నాన్న మొదట భయపడ్డారు. తరువాత బాధ పడ్డారు. ఆపై ఆయన చదివిన వేదాంత పాఠం నెమరువేసుకుని నన్ను ఓదార్చారు.
నేను భూమి ఆకాశం ఒకటి చేసినట్లు జిల్లా వైద్య ఆరోగ్యాధికారి- డి ఎం అండ్ హెచ్ ఓ దాకా తీసుకెళ్లి పోరాడాను. భూమి భూమిగానే ఉంది. ఆకాశం ఆకాశంగానే ఉంది. పూట పూటకు మా నాన్న వైద్యం, మందుల గురించి ఆ డాక్టర్ నాకు చెప్పిన అబద్దాలు నా చేతగానితనాన్ని ఇప్పటికీ వెక్కిరిస్తూనే ఉన్నాయి. మా నాన్న డిస్ ఛార్జ్ అయ్యాక…ఒక్కొక్క అబద్దానికి నిజమేమిటో, ఒక్కో రెమిడిసివర్ ఎనభై వేలై ఎలా ఎక్కడినుండి వచ్చిందో, మొత్తం క్యాష్ గానే ఎందుకు కట్టించుకున్నారో! ఆ డాక్టరుకు అర్థమయ్యే భాషలోనే ఆధారాలు ముందు పెట్టి చెప్పాను. మౌనమే ఆయన సమాధానం.
ఆ ఆసుపత్రి నుండి ఇంటికొచ్చాక ఆయన గొంతు ఎందుకో మూగబోయింది. గొంతును పెట్టుబడిగా పెట్టి వేన వేల ఉపన్యాసాలతో, అవధానాలతో యాభై ఏళ్లు వీరవిహారం చేసిన ఆయన ఆ మౌనాన్ని భరించలేక...ఆ మూగబాధలోనే శాశ్వతంగా పోయారు.
ఒకసారి ఆసుపత్రిలో చేరిన తరువాత లక్షల్లో బిల్లు కట్టడం తప్ప-మనం చేయగలిగింది ఏమీ ఉండదని నాకు స్పష్టత వచ్చింది.
అసందర్భం-3
మంగళగిరి హై వే. మా కెమెరా మ్యాన్ తెల్లవారుజామున స్కూటర్ మీద ఆఫీస్ కు వస్తూ చలిలో, పొగమంచులో కనపడక రోడ్డుమీద లారీని గుద్దుకున్నాడు. స్పృహదప్పి పడిపోయాడు. పోలీసులు ప్రభుత్వ ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లారు. నాకు పరిచయమున్న అందరినీ అడిగి తక్షణ సహాయం కోరాను. మెదడులో గాయమన్నారు. కళ్లు పోయాయన్నారు. ఆ అబ్బాయి బంధువులు పట్టుపట్టి విజయవాడలో ఒక కార్పొరేట్ ఆసుపత్రికి తీసుకెళ్లారు. శస్త్ర చికిత్స ఇలా చేయగానే అలా కన్ను వచ్చేస్తుందన్నారట.
నాలుగురోజుల తరువాత మెదడులో గాయాల్లేవు. ఒక కన్ను శాశ్వతంగా పోయిందన్నారు. షరా మామూలు. భరించలేనంత పెద్ద బిల్లు. డిస్ ఛార్జ్ అయి ఇంటికెళ్లాడు. ఆ అబ్బాయితో మాట్లాడుతుంటే ఆసుపత్రుల గురించి వినకూడని ఎన్నో విషయాలు వినాల్సి వచ్చింది. పోయిన కన్ను వస్తుందని ఆ అబ్బాయిలో ఇంకా ఆశ కల్పించి తిప్పుకుంటున్నారు. రెండు కళ్లున్న మనకే కార్పొరేట్ ఆసుపత్రుల మోసాలు కనిపించవు. పాపం…ఒక కంటితో ఆ అబ్బాయి ఏమి పసిగట్టగలడు?
అసందర్భం-4
హైదరాబాద్. మా బంధువు ఒకరు మొదట ఆసుపత్రి రూములో, తరువాత ఐ సి యూ లో, ఆపై వెంటిలేటర్ మీద ఉండగా తెగ తిరిగాను. రోజూ సాయంత్రం బిల్లింగ్ డిపార్ట్ మెంట్ నుండి ఫోన్ వస్తుంది. ఏ రోజుకారోజు వేలు, లక్షల్లో డబ్బులు కట్టించుకుంటారు.
ఐ సి యు వార్డ్ ముందు రోగుల బంధువులకు కౌన్సిలింగ్ ఇచ్చే గది. సెల్ ఫోన్లను అక్కడున్న సెక్యూరిటీ దగ్గర పెట్టాలన్నారు. ఎందుకంటే డాక్టర్లు చెప్పేవేవీ రికార్డు చేయకుండా ముందు జాగ్రత్త అట. మేమిద్దరం. మాకు ఎదురుగా ముగ్గురు డాక్టర్లు కూర్చున్నారు. ఎన్నో నేరాలు, ఘోరాలు చేసి రెడ్ హ్యాండెడ్ గా పట్టుబడ్డ దోషుల్లా ఉంది వారి ముందు మా పరిస్థితి. వారు జడ్జిల్లా మా కళ్లల్లోకి సూటిగా చూస్తూ…పేషంట్ విషయాన్ని మాత్రం సూటిగా చెప్పకుండా దాటవేసినట్లు నాకు అనిపించింది.
మావాడు ఇంగ్లీషులో, తెలుగులో వినయంగా, అకెడెమిక్ గా, ఫైనాన్షియల్ గా, లాజికల్ గా ఎన్నో ప్రశ్నలు వేశాడు. ఇంకా ఎన్నో ప్రశ్నలు వేసేవాడే. పరిస్థితి గంభీరంగా ఉంది…టెస్ట్ రిపోర్ట్ రానివ్వండి. రేపు చూద్దాం అంటూ మా కౌన్సిలింగ్ ముగిసినట్లు లేచి వెళ్లిపోయారు. ‘ట్రీట్మెంట్’ అనే మాటకు వాడుకలో ఎన్నెన్నో అర్థాలు ఎందుకొచ్చాయో నాకు తెలిసింది. ముందే బిల్లులు ప్రింట్ చేసి తరువాత ట్రీట్మెంట్ చేస్తున్నారా? అని మా ఆవిడ నన్ను నిలదీసింది. రెండు వారాలు వెంటిలేటర్ మీద అచేతనంగా ఉన్న మనిషికి ఎన్నెన్నో శస్త్ర చికిత్సలు జరిగాయి. ఎందరెందరో డాక్టర్లు శక్తి వంచన లేకుండా ప్రయత్నించడంతో 37 లక్షల బిల్లులు వచ్చాయి. బిల్లులు కట్టాము. మనిషిని కాకుండా …శవాన్ని ఇంటికి తెచ్చుకున్నాము.
నేనెవరిని నిలదీయాలో నాకు ఇప్పటిదాకా తెలియలేదు. ఇంకెప్పటికీ తెలియకపోవచ్చు కూడా.
డిస్ క్లైమర్:-
నా కర్మ కాలడంవల్ల నాకిలా జరిగి ఉండవచ్చు. మీకందరికీ అపర ధన్వంతరులు, అశ్వనీ దేవతలు అయిన మహోత్తమ కార్పొరేట్ వైద్యులు దొరికి ఉండవచ్చు. నా వ్యక్తిగత అనుభవం లోకానుభవం కానక్కర్లేదు!
ప్రస్తుత సందర్భం:-
ఊడలు దిగిన కార్పొరేట్ ఆసుపత్రుల సంస్కృతిలో వైద్యులు డబ్బు సంపాదించి పెట్టే ఏ టీ ఎం మెషిన్ ఉద్యోగులయ్యారని; రోగి-వైద్యుడి మధ్య వ్యాపారసంబంధమే మిగిలి ఉందని భారత మెడికల్ అసోసియేషన్ అధ్యక్షుడు డాక్టర్ ఆర్ వి అశోకన్ శోకిస్తున్నారు.
కొస మెరుపు:-
ఒక సినిమాలో అలీని కంగారు కంగారుగా వీల్ చెయిర్లో ఆసుపత్రికి తీసుకొస్తారు. రెసెప్షన్లో ధర్మవరపు డాక్టర్. వైద్య పరీక్షలకు ప్రింట్ కొడితే కొండవీటి చేంతాడు అంత లిస్ట్ వస్తుంది. ఇన్ని పరీక్షలు నాకు అవసరమా? అని అలీ అడిగితే…మా ఆసుపత్రికి అవసరం అని డాక్టర్ ధర్మవరపు సమాధానమిస్తాడు.
ఈ సన్నివేశం హాస్యం కోసం సృష్టించినదే అయినా…అందులో హాస్యం మాటున దాగిన నిజం మనకు తెలియనిది కాదు. విషాదానికి హాస్యం పూత పూసి మింగేయడం అలవాటు చేసుకున్నాం. నిజం తెలిసినా అబద్దపు ప్రచారాన్ని నమ్మక తప్పని మాయలో పడిపోయాం.
-పమిడికాల్వ మధుసూదన్
9989090018
YouTube – ధాత్రి మహతి
Twitter – ఐధాత్రి2
Facebook – ఐధాత్రి తెలుగు
Instagram – ఐధాత్రి తెలుగు
