ఒక్కోసారి నిద్రలో శరీరం తేలికగా శరీరభాగాలు విడిపోయినట్టు అనిపిస్తుంది. అసలు చాలామందికి నిద్రలో చేతులు చాలా అడ్డుగా అనిపిస్తాయి కూడా. ఇలాంటి ఆలోచనలు నవ్వుకోడానికి బాగానే ఉంటాయి గానీ నిజంగా జరిగితే ? ఆ ఊహే ఎంతో భయంకరంగా ఉంది కదా ! నిద్రలేచేసరికి రెండు చేతులు లేకపోతే? ఆమ్మో! తెలుస్తోంది కదా! మరి నిజంగా అలా జరిగిన మహిళ ఎలా ఆ పరిస్థితిని ఎదుర్కొంది? 32 ఏళ్ళ షాలిని జీవితం ఎటువంటి మార్పులకు లోనయిందో ఆమె మాటల్లోనే విందాం
‘నా పాదాలకు ఊదారంగు నెయిల్ పాలిష్ తో నేను హాస్పిటల్ కి వెళ్ళాను. మళ్ళా ఇంటికెళ్లేటపుడు నా రెండు కాళ్ళూ లేవు , నా వయసు 32. పెళ్లయింది. తల్లిని కాబోతున్నాను. అప్పుడే కంబోడియాలో చక్కని ట్రిప్ ముగించుకుని వచ్చాను. అంతా బాగుంది అనుకునే సరికి ఎక్కడినుంచో జ్వరం పట్టుకుంది.మాములు జ్వరమే అనుకున్నా మొదట్లో. కానీ త్వరలోనే ఐ సీ యూ లో పెట్టారు. నా శరీరంలో ఒక్కొక్క భాగం చచ్చు బడిపోతోంది. నా శరీర అవయవాలు పనిచేయడం మానేశాయి. నాకు తెలుస్తోంది. మెలకువ వచ్చేసరికి నా బిడ్డని కోల్పోయాను. తర్వాత కాళ్ళు. నా ఎడమ మోచేయి తీసేసారు ముందు. తర్వాత కుడిచెయ్యి అదే ఊడి మా బావగారి చేతుల్లో పడింది. నేను చెబుతున్నది నిజం. అంతబాధలోనూ నవ్వుతూ అలా స్టయిలుగా బయటకి వెళ్ళచ్చేమో అన్నాను కూడా. అలా అంటూ కిందికి చూశాను. పర్పుల్ నైల్ పాలిష్ వేసుకుని ఆస్పత్రికి వచ్చిన పాదాలు లేవక్కడ. తీసేసారు. నేను బాధపడలేదని చెప్పను. పడ్డాను చాలా. అరిచాను. గింజుకున్నాను. నాకే ఎందుకిలా అని ఏడ్చాను. ఏ పాపం చేశానని నాకీ శిక్ష అని ప్రశ్నించుకున్నా. సమాధానం లేదు. అయితే ఒకరోజు అంత కోపంలో నాలో నుంచి ఒక గొంతు వినిపించింది ‘నువ్వు బతికే ఉన్నావ్’ అని. అక్కడ మొదలైంది నా ఆట. ముందు ప్రోస్థటిక్స్ (కృత్రిమ కాళ్ళు). తర్వాత నడక. ఆ తర్వాత పరుగు. చప్పట్లు, మెడల్స్ కోసం కాదు, నా కోసమే. నా శక్తి ఎంతో నా శరీరానికి తెలీదని గుర్తు చేసుకోడానికి. మొదలెట్టాక వెనక్కి తిరిగి చూడలేదు. పరుగు ఆపలేదు.అదే నాకు థెరపీ. నా బలం. నేను ప్రయత్నించాను. పడిపోయాను. లేచాను. జాతీయ స్థాయి పరుగు పందాల్లో పాల్గొన్నాను. నేనొక బ్లేడ్ రన్నర్ గా మారాను. నా దేశం కోసం పరుగెత్తాను. ఈ రోజున నేను నాకు నచ్చినట్టుగా జీవిస్తున్నాను. కాళ్ళు, చేతులు ఉన్నా, లేకపోయినా నొప్పి ఉన్నా లేకున్నా బండి సాగాల్సిందే. ఉన్నట్టుండి జీవితం దగా చేసిందనుకున్నపుడు, నిజానికి అది మరింత శక్తి పుంజుకుని నిలబడే మార్గం చూపిస్తోందని నాకు అర్థమైంది. విధి నన్ను ఆపాలనుకుంది. కానీ నేను ఆగలేదు. పరుగెడుతూ, జీవిస్తూ, నవ్వుతూ ఎప్పటికన్నా ఆనందంగా ఉన్నాను’
-కె.శోభ
.){kind=link}