Life- Language: భాష దానికదిగా గాల్లో పుట్టి ఊడి పడదు. మనమే పుట్టించాలి. అందుకే మాయా బజార్లో- “ఎవరూ పుట్టించకపోతే మాటలెలా పుడతాయి?”-అన్న మాటల మాంత్రికుడు పింగళి సూత్రీకరణే సర్వకాల సర్వావస్థల భాషా సిద్ధాంతమయ్యింది. భాషా శాస్త్రంలో నేను చదివింది సముద్రంలో ఆవగింజంతే అయినా…మాటల వ్యుత్పత్తి, వ్యాకరణం, మాండలికాల్లో మాటలను పలికే పద్ధతుల్లో తేడాలను తెలుసుకోవడం ఉత్సాహంగా ఉంటుంది. ఉన్న భాషకు వ్యాకరణం పుడుతుందే కానీ…వ్యాకరణం ముందు పుట్టి భాష తరువాత పుట్టదు. అలా పుడితే అది జీవ భాష కాదు. నిర్జీవ భాష.
ఏ భాషలో అయినా పారిభాషిక పదాలు(టెర్మినాలజీ) చాలా అవసరం. లేకపోతే ఒక పదంలో చెప్పాల్సిన మాటను అయిదారు వాక్యాల్లో చెప్పాల్సి వస్తుంది. తెలుగులో ప్రామాణిక భాషలో తయారు చేసుకున్న పారిభాషిక పదాల్లో తొంభై తొమ్మిది శాతం సంస్కృతమే ఉంటుంది. ఇంగ్లీషుతో పోలిస్తే ఇది నయం అనుకుని లోకం అంగీకరించింది.
ఆధునిక కాలంలో నిత్యవ్యవహారంలో వాడుకలో లేనే లేని భాష- సంస్కృతం. ఆ సంస్కృతం గొప్పది అనుకోవడానికి కొన్ని కారణాలున్నాయి.
1. వేదాలు, పురాణాలు ఇతర భారతీయ పురాతన గ్రంథాలన్నీ మొదట సంస్కృతంలోనే ఉండేవి.
2 . ఆధ్యాత్మిక సాహిత్యం, మంత్ర భాగం సంస్కృతమే.
3. స్వతంత్రానికి ముందు వరకు రాజులు ఎక్కువ ప్రోత్సహించిన భాష- సంస్కృతం.
4 . శాస్త్ర గ్రంథాలన్నీ మొదట సంస్కృతంలోనే ఉండేవి.
5. భారతీయ భాషలన్నిటికి సంస్కృతం మూలం అన్న నమ్మకం.
6. ఇప్పుడు ఇంగ్లీషు మాట్లాడితేనే మనుషులుగా గుర్తిస్తున్నట్లు…ఒకప్పుడు సంస్కృతం తెలిస్తేనే గొప్పవారిగా గుర్తించేవారు.
7. పొరుగింటి పుల్లకూర రుచి.
8. ఆధిపత్య ధోరణి.
9. అగ్రవర్ణాలు ఎక్కువగా ప్రోత్సహించడం
ఇంకా అనేకానేక కారణాలున్నాయి కానీ…ఇక్కడ అనవసరం.
“నిండు నూరేళ్లు చల్లంగ ఉండు”
అన్నది పదహారణాల అచ్చ తెలుగు మాట.
“శతమానం భవతి శతాయుః పురుష శ్శతేంద్రియ ఆయుష్యేవేంద్రియే ప్రతితిష్ఠతి”
అన్నది సంస్కృత వేదాశీర్వచనం.
నిజానికి అర్థంలో రెండూ ఒకటే. కానీ మనకు “చల్లంగ ఉండు” అంటే మొరటుగా, పట్టించుకోనట్లుగా, తేలికగా అనిపిస్తుంది. “శతమానం భవతి” అనగానే గంభీరంగా, మహా మంత్ర ఆశీర్వచనంగా, చాలా పవిత్రంగా, గొప్ప మర్యాదగా అనిపిస్తుంది. భాషకు సంబంధించి మన మనసులో ఉన్న అభిప్రాయాలను బట్టి వీటి విలువలు ఆధారపడి ఉంటాయి. ఇంతకంటే ఈ చర్చలోకి వెళితే సంప్రదాయవాదుల మనసు గాయపడుతుంది. వదిలేద్దాం.
“కట్టెదుట వైకుంఠము కాణాచయిన కొండ;
తెట్టెలాయె మహిమలే
తిరుమల కొండ”
అని అన్నమయ్య ఏరికోరి తెలుగును నూరి నూరి పదం పాడితే వెంకన్న నాలుగు మాడవీధుల్లో ఆనందపరవశంతో చిందులేశాడు.
“లావొక్కింతయు లేదు…”
అని పోతపోసిన తెలుగులో పోతన గజేంద్రుడు ఏడిస్తే అలవైకుంఠపురంబు వదిలి శ్రీమన్నారాయణుడు నేరుగా వచ్చాడు.
“ఓరామా!
నీ నామమెంత రుచిరా?”
అని రామదాసు తెలుగు కండ చక్కెర కలిపి పాడితే ఆ తీపి రుచిని భద్రాద్రి రామయ్య కూడా ఆస్వాదించాడు.
“నగుమోము కనలేని నా జాలి తెలిసీ…”
అని త్యాగయ్య తమిళగడ్డ మీద అచ్చ తెలుగులో గొంతెత్తితే జాలిగల రాముడు అయోధ్య వదిలి మనోవేగంతో కావేరీ తీరానికి వచ్చాడు.
అన్నమయ్య, పోతన, రామదాసు, త్యాగయ్యలు సంస్కృతంలో అపార పాండిత్యం ఉన్నవారు. అయితే వారు తెలుగువారు. తెలుగు భాషాభిమానులు. ఇలాంటివారు పట్టుమని పదిమంది పట్టుబట్టి తెలుగులో రాయడం వల్ల తెలుగు ఈమాత్రమయినా బతికి బట్టగట్టగలిగింది.
సంస్కృతం మీద మన ప్రేమ కంటిని మించిన కాటుక వంటిది. కంటికి కాటుక అందం. కానీ కన్ను కనపడనంతగా కాటుక పులుముకుంటే కళ్లు పోతాయి. చూడ్డానికి కూడా అసహ్యంగా ఉంటుంది. భాషా పరిణామక్రమంలో ఎంతో కొంత మూల రూపాలు, ఇతర భాషల పదాలు వస్తాయి. సంస్కృతాన్ని నెత్తిన పెట్టుకుని తెలుగును చిన్న చూపు చూసిన మన నిర్లక్ష్యం ఇప్పుడు మన వేలితో మన కంటినే పొడుచుకున్నట్లు ఉంది.
తెలుగు కూడు, బువ్వ, ముద్ద, ఎంగిలిపడు మొరటు, అనాగరికం.
సంస్కృత భోజనం, ఆహారం, ఉపాహారం, అన్నం చాలా గొప్పవి. నాజూకయినవి.
మొక్కుకు దిక్కు లేదు. నమస్కారం సంస్కారవంతమైనది. చదువు పనికి రానిది. విద్య గొప్పది.
తుండు గుడ్డ పనికిరానిది. ఉత్తరీయం మహా గొప్పది. కాపు కాయకూడదు. ఫలసాయమే రావాలి. తిండి గింజలు తినకూడదు. ధాన్యమే ధ్యానంగా తినాలి. ఎండ పొద్దు వద్దు. మధ్యాహ్నం ముద్దు.
ఇలా తెలుగు భాషలో అందంగా, అద్భుతంగా, సహజంగా ఉన్న మాటలను వాడడం మానేసి సంస్కృతం మాటలను వాడడం శతాబ్దాల క్రితమే మొదలు పెట్టాం. తెలుగు అధికార భాష, తెలుగు మాతృ భాష అన్న మాటల్లో కూడా అధికార, మాతృ మాటలు తెలుగు కాదు. సంస్కృతం.
భాషకు సంబంధించి మనది ప్రతీకాత్మక లేదా సంకేత బాధ. నిజం బాధ కాదు. తెలుగు మీడియా ప్రామాణిక భాషలో పారిభాషిక పదాలన్నీ సంస్కృతమే.
ఐక్య రాజ్య సమితి
అణ్వాయుధం
శిఖరాగ్ర సమావేశం
శీతలీకరణ కేంద్రం
ప్రశ్నోత్తర సమయం
సభాపతి
అనంతర పరిణామం
స్నాతకోత్సవం
విద్యాభ్యాసం
గృహ ప్రవేశం
ప్రత్యక్ష ప్రసారం
ఇవే మాటలకు తమిళంలో ఏయే మాటలు వాడుతున్నారో తెలుసుకుంటే తెలుగులో తెలుగు ఎంతో తెలిసిపోతుంది.
మనం రోజూ వాడే మాటల్లో ఏది తెలుగో? ఏది సంస్కృతమో? తెలుసుకుంటే మన సంస్కృతం మోజు ఎంత బలమయినదో పాలు తాగే పసిపిల్లలకు కూడా అర్థమైపోతుంది. గడచిన యాభై ఏళ్ళల్లో తెలుగులో సంస్కృతం స్థానాన్ని ఇంగ్లీషు ఆక్రమించింది.
కొస వెలుగు:-
మా వాచ్ మ్యాన్, డ్రయివర్లు, కెమెరామెన్ టెంత్, ఇంటర్ దాటి చదవలేదు. ఒకరిద్దరు అతి కష్టం మీద డిగ్రీ పూర్తి చేశారు. రెండు తెలుగు రాష్ట్రాల్లో గ్రామీణ ప్రాంతాల నుండి వచ్చినవారు. వారితో మాట్లాడుతున్న ప్రతిసారీ నాకు భాషకు సంబంధించి ఎన్నెన్నో కొత్త విషయాలు తెలుస్తుంటాయి. ఎలిమెంటరీ స్కూల్ కు కూడా వెళ్లని డ్రయివర్ “పవర్ గడ్డ” మరిచిపోయినట్లున్నారు అన్నాడు. సెల్ ఫోన్ “పవర్ బ్యాంక్”కు అతడి తెలుగు పారిభాషిక పదమది. పవర్ బ్యాంక్ అన్న వస్తువే ఈ మధ్య పుట్టినది. “పవర్ గడ్డ” మాట కూడా ఈ మధ్యే పుట్టి ఉంటుంది. ఇంత సులభంగా, ఇంత అందంగా మాటలను సామాన్యులే సృష్టించుకుంటారు.
బాగా చదువుకున్నవారేమో “స్థూల జాతీయ ద్రవ్యోల్బణ సూచీ పతన విషాద వైరాగ్య” లాంటి కొరుకుడు పడని పారిభాషిక పదాలను సృష్టిస్తూ ఉంటారు. మొక్కలకు “వేరు పిండి” వేయాలి సార్ అంటాడు మా వాచ్ మ్యాన్. వేరు పురుగు నివారణ కోసం వేర్ల దగ్గర మాత్రమే వేసే పొడి మందుకు అతడి పారిభాషిక పదమది. తెలంగాణ నారాయణపేట్ జిల్లా (కర్ణాటక సరిహద్దు) నుండి బడికే వెళ్లకుండా, అక్షరాలు రాయడం కూడా తెలియకుండా వచ్చిన అతడి మాటల్లో వాక్యానికో అచ్చ తెలుగు పారిభాషిక పదం దొరుకుతూ ఉంటుంది నాకు.
చదువుకున్నవారికంటే చదువు లేని వారే తెలుగు మాటలను/పారిభాషిక పదాలను అత్యంత సహజంగా, అందంగా సృష్టించుకుని…చాలా హాయిగా వాడుకుంటున్నారు. అతి చదువరులమయిన మనకు అవి మొరటువి. మన అతి ప్రామాణిక, అతి నాజూకు భాషా వ్యవహారాల్లో వాడకూడనివి.
వారిది అచ్చ తెలుగు వేరుకు పిండి;
మనది సంస్కృతం కలిపిన వేరే పిండి!
-పమిడికాల్వ మధుసూదన్
[email protected]
Also Read :
Also Read :
